ชีวิตของคนๆนึง จะหาใครซักคนที่ให้เราได้แทบจะทุกอย่าง
ให้เราได้ในทุกสิ่งที่เราร้องขอ แม้ว่าเค้าจะไม่มี ก็พยายามหามาให้เรา
ให้เราได้ในทุกสิ่งที่เราร้องขอ แม้ว่าเค้าจะไม่มี ก็พยายามหามาให้เรา
คนที่ด่าว่าเราทุกครั้งที่เราทำผิด
...
คนที่คอยสั่งสอนเรา
คนที่คอยหาสิ่งที่ดีสำหรับเราเสมอ...
คนที่ไม่ว่าจะทะเลาะกันกี่ครั้ง
เขาก็หายโกรธเราในเวลาไม่นาน ...
คนที่ไม่ว่าเราจะออกไปไหน
เขาก็มักจะถามทุกครั้งว่า "ไปไหน" "กลับเมือ่ไหร่"
...
คนที่เราทำหน้ารำคาญบ่อยที่สุด
รำคาญในความเป็นห่วงที่เขามอบให้...
คนที่เราคิดถึงแทบจะเป็นคนสุดท้ายเวลาเศร้า
แต่เขาก็เป็นคนที่ปลอบเราได้ดีที่สุด…
คนที่ถามเราทุกครั้งที่กลับบ้านว่า
“กินอะไรมารึยัง” …
คนคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน
เขาคือคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ คนที่ถ้าหากเราไม่มีเขา
เราก็คงไม่ได้เกิดมา คนที่บางทีเราก็ลืมไป
ว่ามีเขาอยู่ข้างๆ
ลืมจนหันไปมองหาความรักรอบตัวมากเกินไป
รัก… ที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน รัก… ที่มีให้ไม่สิ้นสุด
รัก… ที่มากกว่าคำว่ารัก
รัก
รัก รัก หนูรักพ่อนะ
